กิโลเมตรที่ ๒
พระประสงค์ของพระเจ้า
พระประสงค์ของพระเจ้า คือ ใบผ่านทางเข้าสู่ประตูสวรรค์
นั่นแหละ คือ พระประสงค์ของพระเจ้า สำหรับคุณ
อาจเพราะพวกเขายังคิดว่ากางเขนนั้นมันหนักเกินไป
ส่วนอีกหลายคนก็รับแบกกางเกงของคนอื่น ๆ ไว้บนบ่า
แต่กลับปฏิเสธกางเขนของตัวเอง
คุณจงเติบโตขึ้นในความศักดิ์สิทธิ์ โดยการทำหน้าที่ในชีวิตคุณให้ดีที่สุด
การเติบโตในความศักดิ์ของแต่ละคนจะทำให้หัวใจของเราได้รับการเยียวยา
และในทางเดียวกันจะนำไปสู่การเยียวยาครอบครัวและโลกด้วย
เขาคนนั้นก็คือ นักบุญจอมปลอม
และเช่นกัน ถ้าเขาทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ ก็อาจจะไม่ถูกกาลเทศะ
และอาจกลายเป็นสาเหตุของความวุ่นวาย
ยิ่งไปกว่านั้น อาจจะทำให้ชีวิตเต็มไปด้วยภาระหนัก
หรือความศักดิ์สิทธิ์ที่ได้จากแบบอย่างของบรรดาพระสงฆ์และนักบวชในยุคก่อนที่ฝากไว้ในโลกนี้
แต่แท้จริงแล้วยังมีอีกหลายคนที่ได้รับความศักดิ์สิทธิ์ผ่านทางแวดล้อมของสังคมและการเมืองที่ต้องการทั้งการภาวนาและแบบอย่าง
เพราะอย่างนี้ โลกเราจึงไม่เปลี่ยนแปลง
๒๔. คนเราจะกลายเป็นนักบุญได้ในสถานที่ที่เขาทำงานอยู่
ทหาร...สามารถเป็นนักบุญได้ในกองทัพ
คนป่วย...สามารถเป็นนักบุญได้ในโรงพยาบาล
นักเรียน...สามารถเป็นนักบุญได้ในโรงเรียน
เกษตรกร...สามารถเป็นนักบุญได้ในฟาร์ม
พระสงฆ์...สามารถเป็นนักบุญได้ในหน้าที่สงฆ์
และพนักงานของรัฐ...ก็สามารถเป็นนักบุญได้ในออฟฟิศ
ทุกย่างก้าวบนหนทางสู่ความสำเร็จนี้ คือ ก้าวแห่งการอุทิศตน
ทำตามบทบาทหน้าที่ ในชีวิตของแต่ละคน
หรือมิใช่เพราะการเนรมิตสิ่งมหัศจรรย์เท่านั้น
แต่ด้วยการรับผิดชอบกิจการง่าย ๆ ธรรมดา ๆ ในกิจวัตรประวันต่างหากที่เป็นหลักสำคัญ
แต่ต้องเป็นสิ่งที่เพิ่มพูนความใหม่ในตัวเราเสมอ
เป็นการตัดสินใจเลือกองค์พระผู้เป็นพระเจ้า
เป็นการแสวงหาพระอาณาจักรของพระเจ้า
และเป็นความเชื่อในความรักนิรันดรของพระเจ้าด้วย
มีกล่าวไว้ในพระคัมภีร์ว่า “ผู้ที่ปฎิบัติตามพระประสงค์ของพระบิดาของเรา ผู้สถิตในสวรรค์
ผู้นั้นแหละจะเข้าสู่สวรรค์ได้” (เทียบ มธ ๗:๒๑)
เชื่อฟัง...พระประสงค์ของพระองค์
และรัก...พระประสงค์
คุณจะแสวงหาสิ่งอื่นใดนอกจากนี้อีกเล่า
๒๙. หากบังเอิญว่า...
คุณต้องอดทนอดกลั้นกับความอัปยศอดสูบางอย่างในหน้าที่การงานของคุณ
ณ ขณะนั้น ให้คุณร่วมแบ่งความทุกข์บนกางเขนขององค์พระผู้เป็นเจ้า
๓๐. “โอ้องค์พระผู้เป็นเจ้า ภาระของข้าพเจ้า นำข้าพเจ้าสู่เขากัลวาริโอ
และข้าพเจ้าคือสิ่งที่ถวายแด่พระองค์จนหมดสิ้น”
จงให้ประโยคข้างต้นนี้ เป็นคำตอบของคุณเสมอ
๓๑. แค่คุณทำให้ภาระหน้าที่ประจำวันของคุณให้สำเร็จ
เท่านี้แหละ คือ หนทางการเป็นนักบุญ
การค้นพบและการเปิดเผยความจริงของเคล็ดลับนี้แหละ
จะนำสันติและกำลังใจมาสู่วิญญาณของคุณ
๓๒. ที่จริงแล้ว ความตาย นั้น คือ การอุทิศตนขั้นสุดท้าย
ที่คุณต้องน้อมรับด้วยความสมัครใจ
และด้วยท่าทีที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
คุณก็จะรู้ซึ้งว่า...
“แอกของพระเจ้านั้นอ่อนนุ่ม และภาระของพระองค์ที่ให้เราแบกก็เบา” (เทียบ มธ ๑๑:๓๐)
เพราะว่าคุณวางเงื่อนไขให้กับภาระหน้าที่ของคุณ
หรือไม่ก็เพราะว่าคุณได้ขีดเส้นเพื่อจำกัดขอบเขตการติดตามพระประสงค์ของพระเจ้า
คุณก็อาจจะเริ่มไขว้เขวไปกับเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน
ที่เป็นเรื่องธรรมดา ๆ เรื่อยเปื่อย ไม่น่าสนใจ น่าเบื่อหน่าย
แล้วคุณก็อาจจะตกขอบหนทางแห่งความหวังนี้ได้
ก่อนที่คุณจะเริ่มทำสิ่งใดก็ตาม ให้คุณอธิษฐานว่า
“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ควรทำอะไรดี?” (กจ. ๒๒:๑๐)
และเมื่ออธิษฐานแล้ว ก็ให้เดินต่อไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า
หากพระองค์จะให้แดดออก...
หากพระองค์จะให้มีความยินดี...
หากพระองค์จะให้มีความลำบาก...
หรือหากพระองค์จะให้อดทนต่อความทรมานจากอะไรสักอย่าง...
คุณจะยอมรับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ไหม
การยอมรับ พระประสงค์ของพระเจ้า คือ เคล็ดลับแห่งความสุข
มีความสุขไปพร้อมกับพระประสงค์ของพระเจ้า
๓๘. ในชีวิตประจำวันของเรา องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ประทานความสุขให้แก่เรา
เป็นความสุขจากการมีส่วนร่วมในธรรมล้ำลึกแห่งการไถ่บาป
สำหรับเราแต่ละคน
หนทางแห่งการเขน คือ หนทางที่เดินคู่ขนานไปกับภาระหน้าที่ในชีวิตของเรานั่นเอง
